Was for een is’en di Richdich?

Das IdealAlo Ihr liiwe Leeser vun meine Mundartbicher,

wi’jer sicher schunn gemerkt habt, kammer nit schdännich lache im Leewe, denn dann meene di annere Leit merr hätt’se nit mehr all in de Kron.

Drumm muss aach hi un do ebbes debei sein, wo de Humor e’mol Luft schnabbe kann – damidder deno wieder leewe kann, un merr muss aach di Seel als e’mol baumele losse, damit’se zu sich kimmt. Das muss sein!

Das geht mir so un aach annere Leit, doch immer bleibt es Hern ingeschalt – das brauch merr um dehinner ze komme was gemeent is. Wo de Humor sich hinnerm Ernscht ve’schdeggele duut odder aach umgekehrt.

Jetz hatt ich jo vor Johre schunn e’mol Schdigger aus de Biwel iwwersetzt, in mei Kreiznacher Mudderschbrach, honn in de Kerch Psalme vorgelees – aach in Mundart un im Summer, driwwe im PUK, dort honn ich de Romeo un di Julia mit meine Kreiznacher Worde in di Ve’zweifelung getribb.

De Herr Shakespare wär scheen ve’schrock!

Dis Johr will ich Eich aach e’mol e’Franzos nähjer bringe, de Charles Baudeleire.

Er is bekann mit seine Schdiggelcher aus’em >Spleen von Paris <–un > Die Blumen des Bösen< di hodder aach geschribb – >Fleur de mal< – heeßt’s Buch uff franzeesisch.

Der hot di Geschichtcher so scheen ve’fasst, dass’es merr am Herz gelee hot, zwee devun e’mol ze iwwersetze, damit merr heert, wi mir Kreiznacher das gesaat hädde, wemmer so e’Ínfall gehatt hädde un wi’s deno geklung hätt – was der Baudelaire in seine feinsinniche Sätz zu Babiir gebracht hot.

Unser Schbrach is jo nit so scheen wi de Franzose ihr, obwohl merr schunn viil vun’en iwwernomm honn!

Doch leest’s e’mol selbscht, es is e’mol ebbes anneres – awwer aach ebbes Scheenes!

Das Schdiggelche beschreibt di Kernfrach vun uns Männer, wemmer am Suche vun unsere Lebenspartner sinn.

Jedes Mool meent merr: Das do, – das is jetz di Richdich!!! Iss’es werklich di Richdich???? ??????????????????…Mit drei Ausrufezeiche und zwanzich Fraachezeiche!

Do jetz di Iwwersetzung von Charles Baudelaire

„Welche ist die Wahre?“

>Was for een is’en di Richdich?<

Ich honn e’Meede gekennt, das hot Benedikta geheeß.

Wenn’des aangeguckt hosch, konntsche meene deetsch treeme!

Es hatt e’paa Aa im Kopp, di honn in eem di Sehnsucht wachgeriddelt no Greeß un Scheenheit un no Ruhm, un no allem, was eem noch aan di Unschderblichkeit glaawe lässt. –

Awwer es Unglick wollt’s, – das Meede wa zu scheen for di Welt! –

Ja un do iss’es aach no e’paa Daach, nodem ich’s gekennt honn, schunn geschdorb; – un ich selbscht bin’s gewees, der’se Daache druff, als de Frihling sei Weihrauchfässje iwwer di Greewer uffem Kerchhof geschwung hot, begrab hot. –

Ich selbscht bin’s aach gewees, der’se im’me gud zugemachde Sarch aus dufdichem Eecheholz, der wi di Särch in Indje wa, begrab hot. –

Un als mei Aa noch uffem frische uffgeworfene Grab gelee honn, in dem jetz mei Schätzje dringelee hot, sihn ich uff e’mol e’kleen häßlich Freeche, das meim Schatz so merkwerdich ähnlich gesihn hot, uffem Grab e’rumhibbe!

Wi ve’rickt schdampt’se iwwer di frisch uffgeschmiss Erd vumm Grab un hot lauthals aangefang ze lache un blärrt:

„Do guck her! Ich bin di richdich Benedikta!

Ich! – E’Schdachel vumme Weibsmensch! –

Un als Schtroof for Dei Narrheit un di Scheiklabbe, di de uff hasch, sollsch Du mich jetz weider geere honn, so wi ich awei bin!“ –

Jetz awwer! –

Im Zorn saat ich iwwerse:“ Nee! nee! nee!“

Un um mei Weicherung noch ze unnerleeje, schdamp ich mit meine Fiiß, mit aller Gewalt uff di frisch uffgeschmiss Erd vumm Grab, so fescht, dass merrs ganze Been im frische Boddem hänge geblibb is – un ich gefang wa wi’je Wolf!

Gefesselt wa ich jetzt – ve’leicht for immer, – im Grab vun meim Ideal!

________________________________________________________________________________________________________________

No comments yet

Hinterlasse einen Kommentar